Dagen aftellen...

Na enkele maanden trainen, waarbij we de kilometers en het gewicht van onze rugzakken hebben opgevoerd kunnen we nu de dagen aftellen voor vertrek. Even zag het er nog naar uit dat de hele planning niet door kon gaan vanwege een vervelende histamine aanval die mijn lichaam teisterde. Maar dankzij een snelle huisarts,nog snellere dermatoloog en de nodige medicijnen ziet het er nu toch naar uit dat ik de tocht kan lopen.

Waarschijnlijk heb ik bij mijn geboorte een sterk 'wandelgen' meegekregen, want als kind liep ik al kilometers van huis. Altijd nieuwsgierig wat om de volgende bocht van de weg te beleven was.
Mijn voorkeur ging uit naar zandweggetjes, die er rond 1960 nog voldoende waren. Daar trok ik dan tot groot ongenoegen van mijn moeder mijn schoenen en sokken uit om blootvoets door het zand te lopen. Toen de kinderserie 'Swiebertje' op de t.v. werd uitgezonden wist ik dan ook meteen wat ik wilde worden. Zwerver!
Ik heb tot nu toe wel veel over de wereld gezworven maar anders dan ik in mijn jeugd in gedachten had.
Nu kan ik die wens in vervulling laten gaan. Met alleen een rugzak, minimaal bepakt, geen luxe, lopen van het ene naar het andere dorp en maar kijken waar we de nacht kunnen doorbrengen. In een herberg, klooster of bij de plaatselijke brandweer. Nieuwsgierig wat er om de volgende bocht te zien is, wie we gaan ontmoeten, of misschien komen we onszelf nog tegen. Ik hoop dat er veel zandpaadjes op onze route liggen! En nog belangrijker, dat we met z'n vieren gezond op het plein voor de cathedraal van Santiago de Compostela aankomen!