Lisboa - Sao Joa da Madeira 352.5 km.

6/9) Gisteravond van Ron´s blaar nog een mooi borduurwerkje gemaakt. De blaar is eigenwijs en komt telkens weer terug. Nu hebben we een mooi rood draadje door zijn blaar geregen zodat de gaatjes open blijven en het vocht via deze draad naar buiten kan lopen. Gisteravond de Fransman, zijn vrouw en de Portugeese weer ontmoet. Hun clubje is vandaag uitgebreid met een Venezuelaanse. Ik noem ze nu voor het gemak maar ´Clubje International´. Een gezellige club waar we zo af en toe mee oplopen. Zij sliepen ook bij ons in het Parochiehuis. Het was daar ook een smerige bende. Als we een pot jif, borstel en schone doeken gevonden hadden, zouden we zelf de w.c. en de wastafel nog schoongemaakt hebben. Maar op het doekje dat Nel vond zat inmiddels ook al de schimmel en de w.c.borstel was niet aantrekkelijk genoeg om daarmee door de wasbak te gaan. Toch heeft Nel nog de moed bij elkaar geraapt en heeft de w.c.bril en de wastafel provesorisch opgelapt. Ik heb die ochtend even overgeslagen om een handvol water in mijn gezicht te gooien en mijn tanden heb ik voor een keer ook niet gepoets. Ja, vetzak, ik weet het. Maar ik had niet het gevoel dat ik daar frisser van zou worden. We vertrokken die ochtend dus met zijn achten. Toen we onderweg met z´n allen even in de schaduw van de berm van de weg gingen liggen, kwam er een vrouw naar ons toe en trakteerde ons op een fles ijskoud water. 'Club International' had die dag een lange tour gepland en trok al snel weer verder. Wij bleven nog even liggen. Even later kwam er weer een andere vrouw, ook met een kan vol ijskoud water. Heel lief, maar het gewicht van mijn rugzak was inmiddels weer met een kg. toegenomen, dus tijd om te vertrekken, vóórdat mevrouw nr. drie zich aankondigde met een liter ijskoud water. Gôh, je maakt wat mee als je zo langs ´s Heerenwegen wandeld! In een dorpje passeerden we een oud mannetje . Hij gaf ons te kennen dat hij met ons meewilde. Hij stroopte zijn broekspijpen op en kwam op zijn slippertjes achter ons aan. En hij bleef maar meelopen, soms rende hij ons zelfs voorbij. Na een paar kilometer was het wel duidelijk dat we de dorpsgek achter ons aan hadden. Hij zwaaide naar en sprak ook met mensen die wij helemaal niet zagen. Juist op het moment ik bang begon te worden dat we hem bij het volgende dorp bij de politie moesten afleveren, met het verzoek hem weer naar huis te brengen, sloeg hij rechtsaf, zwaaide en was weg!