12/9 Lama-Bocca Seriola 18.9 km ↑ 815 ↓ 441

Ondanks ik de afgelopen nacht elf uur geslapen had stond ik deze ochtend nog redelijk slap op mijn benen. Bananen zijn een goede energie leverancier heb ik de afgelopen dagen ontdekt, dus de dag begon ik met weer een banaan. Vandaag liepen we de regio Umbrië in. Langzaam begon het landschap te veranderen. De dagen hiervoor hadden we hoofdzakelijk in de bossen gelopen. Nu werd het landschap ruimer en af en toe kon je hele einden van je af kijken. Vroeg in de middag kwamen we aan bij de Refugio waar we zouden overnachten. De eigenaresse stond ons aan het bospad al op te wachten. Wat een welkom dachten we eerst nog. Later bedachten we dat ze misschien bang geweest was dat wij haar huis voorbij zouden lopen en zij zodoende haar inkomsten voor die dag. Deze 'Refugio' was van het andere soort dan zoals je die in Portugal of Spanje vind. Aan de buitenkant zag het er al niet fris uit, maar misschien zou het binnen wel meevallen. Zoals elders in Italië zaten ook hier alle ramen en luiken dicht dus het eerste wat wij deden, de boel open gooien voor frisse lucht en licht. Frisse lucht was hard nodig maar toen het licht naar binnen viel hadden we onze bedenkingen over de frisheid. Overal lag troep, op de tafel lagen etensresten, op enkele stoelen lag een overtrek waarop je beter niet kon gaan zitten. Wij naar de slaapkamers. Was ook niet super. Ooit waren er enkele latten van de achterkant van de bedden afgebroken of los gaan zitten. Deze waren er weer aan vastgeplakt met enkele pleisters. We voelden ons hier niet erg prettig maar een andere optie was om nog eens kilometers verder te lopen. Nadat we de matrassen hadden gecontroleerd op bedbugs besloten we om daar te blijven. Wel om de slaapzakken uit de rugzak te halen en die nacht in onze eigen slaapzakken te gaan liggen. Tijdens het douchen bleek het afvoerputje verstopt te zitten zodat de hele badkamer blank kwam te staan. Het water dreigde zich langzaam uit te breiden naar de andere ruimten. Dus gingen we op zoek naar een dweil of doek waarmee we het ergste konden voorkomen. Nadat we de boel redelijk droog gedweild hadden gingen we de buurt verkennen. Volgens ons boekje moest niet al te ver van ons onderkomen een bar te vinden zijn. De bar lag ongeveer 100 meter verderop aan de rand van het bos. Daar aangekomen zagen we dat je er ook brood en beleg kon kopen. Het bleek dat deze bar ook over enkele kamers beschikten, maar helaas hadden we ons nu al bij de Refugio geïnstalleerd en de dame was al druk bezig in de keuken om voor ons avondeten te zorgen. Na enkele wijntjes, inkopen gedaan te hebben voor de volgende dag, raapten we de moed bij elkaar liepen weer terug naar ons onderkomen.
Om 19.00 uur werden we in haar huiskamer verwacht voor het eten. We hadden gedacht dat het daar schoner zou zijn maar niets was minder waar. Toen we aan tafel zaten kwamen nog twee gasten aanschuiven. Desiree en Bert, die we die ochtend bij het ontbijt in Lama al ontmoet hadden. Hier kwamen we met hun in gesprek en het werd een gezellige avond. We bleven zo lang mogelijk zitten, niet omdat het hier schoner was dan op onze kamers maar wel warmer. Trouwens, poetsen is geen hobby van de dame van de Refugio maar het eten was goed. Na zo'n dag lopen ben je al gauw tevreden al was het alleen maar dat je maag weer gevuld is. Al twijfelde ik wel aan de hygiëne in haar keuken.
Toen we die avond in bed lagen gebeurde er buiten en boven ons van alles wat we niet thuis konden brengen. Het leek alsof de dame van de Refugio ruzie met haar man had, of ze keken naar een film?? Er sloop iemand om ons huis en rammelde aan deuren en luiken. Het leek alsof er een hond aan de deur krabde?? We hadden het huis goed afgesloten en alle luiken zaten dicht. Normaal gesproken is Ruud ook altijd bij het minst of geringste geluid wakker, maar stel dat hij vandaag erg moe zou zijn en eens niet wakker zou worden! Dus besloot ik om ook alert te blijven en besloot die nacht mijn oordoppen niet in te doen.
Bijzonder, maar ik heb die nacht wel heel goed geslapen.