4/9 Fontisterni-Consuma 14.5 km. 1076↑ 224 ↓

Vanochtend had Titiana voor een super ontbijt gezorgd en net zoals gisteravond was het weer veel te veel. We wisten dat we in de middag vast aan dit overvloedige ontbijt zouden terug denken en het jammer zouden vinden dat we er dan op dat moment niets meer van zouden hebben. Waarschijnlijk dacht Titiana er net zo over en ze vroeg ons van alles iets mee te nemen voor onderweg. Dat lieten we ons geen twee keer vragen. Weer via olijfboomgaarden en druivenvelden begonnen we onze wandeling voor die dag. Vanuit de olijfboomgaarden gekomen kwamen we op een verharde weg waar een hondje onze komst zat af te wachten. Als ik dieren tegenkom zeg ik ze altijd gedag en praat er even tegen. Dat deed ik nu dus ook. Het hondje begon achter ons aan te lopen. We dachten dat hij wel gauw de moed zou opgeven en zich na enkele meters zou omdraaien. Maar dat deed hij nog maar steeds niet en bleef meelopen. Na enkele kilometers en in een dorpje aangekomen draaide hij zich nog steeds niet om. Ik vond het heel vervelend en het deed me pijn maar we moesten hem nu wel terug jagen. Het beestje was nu vast erg teleurgesteld in ons maar we wilden niet dat hij tot aan de avond bij ons zou blijven en misschien ook nog de volgende dag mee zou lopen. Het was voor zijn eigen bestwil dacht ik en daarmee suste ik mijn geweten. In Consuma aangekomen was het niet moeilijk om de bakkerij Carletti te vinden. Consuma is een klein dorp en wij vonden er maar één bakkerij. Hier zouden we overnachten, althans dat dachten wij. We hadden onderweg al visioenen van een kamer boven de bakkerij met de geur van vers gebakken brood en lekkere taarten. Dat feest ging niet door. Irini stapte in de auto en zei dat het huis waar we zouden overnachten op 500 meter afstand lag. En of wij maar achter haar aan wilden lopen. We begonnen te lopen, sloegen een keer rechts af en verlieten het dorpje weer. Irini stopte af en toe om te zien of we haar nog achtervolgden. En ze reed maar verder. We vroegen ons intussen wel af of ze 5 kilometer bedoeld had in plaats van 500 meter. Nou, dat vermoeden klopte wel zo ongeveer al werden het geen 5 kilometer. Het zal ongeveer 2 kilometer geweest zijn maar met nog een bultje op en af leken het er inmiddels wel 5. Een aantal kilometers verder stopte ze eindelijk bij een huis. Het huis lag als laatste aan een klein straatje met mooi uitzicht en een grote tuin. We mochten helaas de keuken niet gebruiken en zouden dus 's avonds weer naar het dorp moeten lopen om iets te eten. Het dorp had nog een klein restaurantje, dat hadden we bij binnenkomst gezien en wat op de spijskaart stond zag er goed uit. Dus 's avonds daar naar toe gelopen. Helaas zag het er in de verte nog erg donker uit en dichterbij gekomen veranderde dat ook niet. Het restaurant zat dicht en bleef dicht. Er zat niks anders op dan bij bakkerij Carletti te gaan eten waar we alleen maar pizza's en broodjes gezien hadden. Nou ja, beter dan niets! Irini was die avond niet goed gehumeurd. Misschien omdat wij op haar vraag in de bakkerij te komen eten hadden geantwoord met 'nee, dank je!' Want we hadden natuurlijk dat andere restaurant in gedachten gehad. Nu kwamen we dan met hangende pootjes toch de bakkerij in om iets te eten te krijgen. Op onze vraag of het mogelijk was ook iets van groenten te eten te krijgen, kwam ze even later met een kom rauwkost, paprikasalade en tomatensalade aan. Daarmee maakte ze het weer helemaal goed.