28/9 Stroncone-Calvi dell' Umbria 21.8km ↑1045↓960
Door: J.Dominicus
Blijf op de hoogte en volg Ans
30 November 2017 | Nederland, Doetinchem
Tijdens het ontbijt kregen we deze ochtend gezelschap aan tafel van een Franse Pelgrim. Hij stonk een uur in de wind. Waarschijnlijk doucht hij zich wel maar wast zijn kleren niet eens. Wij waren dus heel snel klaar. Na het ontbijt de eigenaar gedag gezegd die ons ' tuutsie' wenste. Wat betekende dat nou weer? Bleek dat hij een keer in Nederland geweest was enkele woordjes had geleerd en daarmee 'tot ziens' bedoelde. Wij wenste hem ook ' tuutsie' en begonnen aan de dag waarvan we het vermoeden hadden dat het een zware zou worden. Eerst stegen we langzaam in een glooiend landschap. Daarna ging het steil omhoog met weer een pad vol met stenen die nog ongemakkelijker te belopen was als het pad van de vorige dag. Dat was alleen maar een voorproefje geweest voor vandaag begrepen we al. Er scheen maar geen einde aan te komen en we hoopten bij elke bocht die we in de verte zagen dat het dan klaar zou zijn. Hadden we dan eindelijk de bocht bereikt en gingen deze om, zagen we dat we nog een eind dit pad zouden moeten volgen. Eindelijk na vier uur lopen bereikten we het hoogste punt. Er stonden twee banken waar we ons op neer lieten vallen, ons middagbrood aten en ons lieten opdrogen terwijl we genoten van een mooi uitzicht over de omgeving. Na de pauze weer verder waar we kozen voor een route door het bos die ons een groot stuk asfalt scheelde. Na toch 4 kilometer op asfalt gelopen te hebben kwamen we in Calvi dell ' Umbria aan waar we meteen een pleintje opliepen met een bar. Eerst uitgerust bij een biertje. Er kwam een dame naar ons toe en vroeg waar we van plan waren te overnachten. We gaven haar de naam van de door ons geboekte B&B. Oh, dat kende ze wel waarop ze zei dat de eigenaresse er niet was. Ze liep de bar weer in en kwam even later terug met een telefoon die ze Ruud aan het oor drukte. Het was de dame van ' Osteria del Mandorlo' . Oh ja, ze had onze boeking voor de 28ste wel bevestigd maar in haar agenda op de 29ste gezet. En ze was nu niet in het dorp en of we dan maar wilden wachten tot 19.00 uur dan zou ze er wel zijn. Na deze dag hadden we daar helemaal geen zin in. We waren moe, wilden douchen, wasje doen iets eten en naar bed. De bar dame sprong hier gelijk op in. Zij wist nog wel een ander adres voor ons waar we zouden kunnen overnachten. Zij belde desbetreffende op die ons meteen zou komen halen. Dit was nu al de zoveelste keer dat door de verhuurders fouten waren gemaakt en we waren blij dat dit nu in de laatste dagen van onze tocht gebeurde. We vroegen ons af hoe het gelopen zou zijn als dit vanaf het begin al zo gegaan zou zijn. Na ongeveer tien minuten gewacht te hebben kwam Carlo ons met een grote auto ophalen. Rugzakken erin, wij erin en daar gingen we. Hij bracht ons naar een groot huis dat erg afgelegen lag, geen huis, winkel of restaurant in de buurt. Dat hoefde geen probleem te zijn want die avond zou hij ons om 20.00 uur komen halen om bij hem in zijn restaurant te eten. Op de afgesproken tijd stond hij voor de deur en na enkele kilometers gereden te hebben stapten we zijn restaurant binnen. Het was een mooi, groot restaurant en zo te zien kwam hier de bevolking uit de wijde omgeving om te eten. Het zat er bomvol dus het eten zou vast goed zijn, dachten we. Ruud bestelde een biertje van 0.4 l. en kreeg zowaar een hele liter voor zijn neus gezet. Ron en ik bestelde een pasta met truffels waar niet één truffel in te vinden was. Het was een gewone pasta met paddenstoelen en dat konden we met zekerheid vaststellen gezien Ron een paddenstoelenspecialist is. Daarnaast hadden we nog spinazie besteld met aardappels en verdura waarop we maar zaten te wachten en wachten. Mensen die later waren binnen gekomen hadden het eten al op en waren met het dessert bezig. We waren moe en vielen bijna in slaap dus besloten dan maar een nagerecht te bestellen want de rest zou zeker niet meer opgediend worden. We probeerde de aandacht te trekken van de ober die ons eerder had bediend. Hij was zeker afgestudeerd om bepaalde gasten te negeren en dat demonstreerde hij ons nu, zoals ook dienster ' Anna' . Zij liep letterlijk door het restaurant te rennen, echt waar! Dit had ik nog nooit meegemaakt. Toen zelf maar de menukaart van de balie gehaald. Eindelijk na iets met stemverheffing geroepen te hebben konden we dan het dessert bestellen. Tiramisu, een Italiaanse specialiteit zou hier toch zeker wel super lekker zijn. Niet dus, kwam uit de ijskast, waterig en smakeloos. Die ik zelf maak smaakt stukken beter, daar waren we het allemaal over eens. Wij richting kassa en opgelet dat we de door ons niet gekregen bestelde gerechten ook niet op onze rekening zouden terug vinden. Dat was niet het geval. Bleek dat onze ober het gewoon op zijn bestellijst had doorgestreept en nooit de intentie had gehad om ons dat te serveren. Scheelde hem een paar keer extra op en neer rennen zal hij gedacht hebben. Carlo vroeg nog of wij terug wilden lopen of dat hij ons terug moest brengen. Brengen natuurlijk, dacht toch niet dat we nog enkele kilometers in het pikdonker gaan lopen? Als we het huis al terug zouden kunnen vinden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley