23/9 Ferentillo-Don Bosco 16.8 km ↑ 1.011 ↓ 168
Door: J. Dominicus
Blijf op de hoogte en volg Ans
18 November 2017 | Nederland, Doetinchem
Waar het aan ligt weet ik niet en het verwonderd mij nog steeds, maar op plekken waar ik liever niet overnacht slaap ik altijd nog het best. Zo ook vannacht, heerlijk geslapen in het bed waarvan de spiraal bijna op de grond hing. Daarentegen was het ontbijt in een vochtige, koude kelder met toast die muf roken en ook zo smaakten. We waren blij dat we de dag ervoor nog brood hadden gehaald bij de plaatselijke supermarkt en stapten snel op. De ochtend was weer erg fris evenals de afgelopen ochtenden. Langzaam doet ook hier de herfst zijn intrede. Al snel moesten we de berg op en kon de jas na enige tijd klimmen uit. In het bos was het nog even zoeken naar het juiste pad. GPS en App pakte de route ook niet op dus besloten we ons te splitsen en drie verschillende paden op te gaan om te zoeken naar een aanwijzing. We bleven elkaars stemmen in de verte horen en na enige tijd kwamen we allemaal op een zelfde pad uit. Hier pakte ook de GPS de route weer op. Weer een bevestiging dat er vele wegen naar Rome leiden. Na even op een verharde weg gelopen te hebben sloegen we rechtsaf het bos weer in en begonnen aan een heel vervelend stuk. Langzaam omhoog met grote puntige keien waar het moeilijk lopen was. Als er in de verte een bocht verscheen hoopten we dat daar ook het einde van dit pad zou zijn. Maar helaas, er scheen maar geen einde aan te komen. Saai op de koop ook nog! Toen we eindelijk dit pad achter ons lieten kwamen we weer in een mooi gebied met weer koeien en paarden. Ik heb altijd de gewoonte om tegen de dieren die ik onderweg tegenkom te praten. Koe, paard, hond of kat. Bij honden en katten stop ik daar meteen mee als ik merk dat ze met me mee willen lopen. Maar met een koe of paard had ik dit nog niet meegemaakt, tot nu. Het paard dat we passeerden en waar ik enkele woordjes tegen gesproken had kwam gelijk in de benen. Geschrokken stopte ik het gesprek en liep een stap sneller door. Eerder deze tocht had ik al enkele honden met veel moeite kunnen afschudden, maar of dat ook met een paard zou lukken daar had ik nog geen ervaring mee. Dus vanaf nu geen gesprekken meer met dieren. We kwamen vroeg aan in Don Bosco, wat een hotel is in het bos en verder niks te bekennen in de omgeving. Toen we kwamen aanlopen hing er een vrouw uit het raam en riep naar ons ' Sind Ihr den schon da??' Wij waren er al dus antwoorden we bevestigend. We keken elkaar aan en vroegen ons af wie dat nou was. Niemand van ons kende haar en we hadden haar onderweg ook nergens ontmoet. Maar goed, we waren er dus! Het was een mooi plekje waar we nog een paar uurtjes van de zon konden genieten voordat deze onderging. Omdat het hotel hoog ligt was het die avond erg koud. We vroegen aan de bar dame of ze ons een drankje kon adviseren waarvan we zouden opwarmen. Zij tipte Montenegro, een lekkere liquer waar we het al snel warmer van kregen. Het werd ons ook duidelijk waarom die Duitse vrouw ons zo enthousiast had begroet, waarbij ze was vergeten haar bril op te zetten. Er kwam een club van twintig Duitse wandelaars binnen. Zij had gedacht dat wij daar enkele van waren. Toen we die avond in de eetzaal zaten hebben we ons zitten verwonderen over deze groep. Ze waren wel héél luidruchtig en aten niet maar vraten en daarmee heb ik niks overdreven. Ach ja, wandelen in de natuur maakt hongerig zullen we maar denken!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley