19/9 Spello-Montefalco 21.5 km ↑ 372 ↓ 192

Na vanochtend weer van een overheerlijk zoet, ongezond, Italiaans ontbijt genoten te hebben gingen we om 8.00 uur op pad. Vandaag liep de route over veel verharde wegen. Tegen koffietijd liepen we het oude stadje Bevange in. Er stonden op het plein tegenover elkaar twee oude kerken waarvan één uit 1200. Dit was een kerkje zonder verfraaiing, puur die ik toch nog steeds het mooist vind. Voordat we weer verder gingen hebben we op het terras van het plein nog een kop koffie gedronken. Via de oude wasplaatsen langs het riviertje weer op pad. Op het terras hadden we nog volop van de zon kunnen genieten en het was de eerste uren nog steeds mooi weer. Nadat we onze middagpauze tussen enkele balen hooi hadden beëindigd werden we door dikke wolken begeleid. We hoopten de bui die nu nog achter ons hing, voor te blijven. Dat lukte nog aardig tot het moment we Spello binnen liepen. We waren niet ver van onze B&B verwijderd toen we besloten toch onze poncho's aan te trekken want het begon plotseling hard te regenen. Zigzaggend over de straat gelopen zodat we nog enige beschutting hadden onder de smalle afdakjes die de huizen ons boden. Toen het plotsklaps grote hagelstenen ging regenen zijn we naar een hele grote boom aan de overkant gesprint. Hier stonden we beter totdat er als extraatje een onweersbui losbarstte. Dus namen we afscheid van de boom en maar weer onder het afdakje waar we inmiddels stonden te klappertanden van de kou. Het was van alles wat, kort maar krachtig. Toen het nog een beetje druppelden zijn we verder op zoek gegaan naar ons overnachtingsadres. We hadden al snel de juiste straat gevonden en ook nummer 44 maar op ons bellen liet niemand zich zien. Daar stonden we dan, ijskoud en zin in een warme douche. Ron liep naar een ander huis en er eens omheen. We zagen hem niet meer maar hoorden hem even later wel roepen. Wij op het geluid af, waar hij met Leonardo de eigenaar stond te praten. Bleek dat het overnachtingsadres een huisnummer was op geschoven. Wij volgden Leonardo naar boven waar hij al een vuurtje had branden in de open haard. Bier en wijn stonden ook al voor ons klaar. Dat was nog eens een welkom. Hij wist precies wat een pelgrim nodig heeft na een dag lopen en zo'n buitje. Hij kwam er gezellig bijzitten met een biertje en zorgde dat het vuur gaande bleef. 's Avonds in een restaurant gegeten waar het eten niet zo geweldig was maar de inrichting bijzonder. Het hele plafond hing vol met muziekinstrumenten uit allerlei landen. De muren hingen vol met allerlei verschillende soorten messen, dolken, zwaarden en nog veel andere zaken die ik niet kon thuisbrengen en waarvan ik de naam niet weet. Het was een goed gevonden afleiding zodat je de nauwelijks gevulden pizza en de lasagne van 10x10 cm. vergat. Terug gekomen bij Leonardo had hij nog steeds het vuurtje aan en inmiddels aardig wat wijntjes achter de kiezen. Wij hadden nog een zak chips meegenomen en met een safraanborreltje van Leonardo sloten we deze gezellige avond af.