5/9 Consuma-Stia 16 km. 503 ↑ 1083 ↓

Gisteravond had Irini beloofd ons deze ochtend bij het huis te komen ophalen zodat we de bult en extra kilometers niet hoefden te lopen. Het ontbijt zou ook in de bakkerij geserveerd worden. Geserveerd vind ik nogal een groot woord voor een kopje koffie of thee met één brioche. Daar zouden we de eerst uren op moeten lopen? Maar goed, om half acht zou Irini ons afhalen. We stonden voor het huis te wachten, maar als je moet wachten kun je net zo goed alvast beginnen met lopen vonden we allemaal. We wilden zoals elke ochtend op tijd met onze dag beginnen en de vraag is dan, hoe lang moet je nog wachten. Bijna bij het dorp aangekomen kwam ze aanrijden. We hebben nog wel onze rugzakken in de auto geladen en zijn de laatste paar meters met z'n drieën nog meegereden. Andere twee liepen verder en we kwamen tegelijkertijd bij de bakkerij aan. Ontbeten, wat met een kop koffie en een brioche heel snel gebeurd is, kamer betaald en gaan lopen. Vandaag ging de tocht grotendeels door bos. Onderweg moesten we drie keer een beek oversteken. Afgelopen zomer had Italië een erg droge zomer gehad en we konden zonder onze schoenen of sokken uit te trekken, via grote stenen met droge voeten de overkant bereiken. Vroeg in de middag kwamen we in Stia aan, een gezellig dorpje. We overnachten in hotel Foresta. We werden ontvangen door een oud vrouwtje dat volgens mij al eeuwen gepensioneerd was. Ze haalde prijzen van de kamers door elkaar en de prijzen werden met de seconde goedkoper. Toen ze een kamerprijs noemde voor ons allen, die we eigenlijk per kamer zouden moeten betalen, wisten we het zeker. Deze mevrouw was volgens ons redelijk verward of dementerende. Tussendoor begon ze telkens over iets anders te praten, over de winkels van het dorp, het festival dat geweest was en ze pakte telkens folders die ze ons liet zien. Bij het invullen van onze paspoortgegeven moesten we ingrijpen omdat het een grote chaos dreigde te worden. We wilden onze kamers afzonderlijk betalen maar toen ze teveel geld terug begon te geven heeft één van ons alle kamers maar betaald, want hierdoor raakte ze helemaal in de war. En, natuurlijk hebben we haar de juiste prijs voor de kamers betaald. Het hotel was verder helemaal verlaten en het was zijn glorietijd al lang voorbij. Het verhaal dat wij hierbij hadden bedacht: oude mensjes die jaren dit hotel hebben gerund, geen kinderen die het willen overnemen en dit blijven doen tot hun dood. Of genoodzaakt dit te blijven doen?? Na ons gedoucht te hebben zijn we het dorp ingelopen en zijn even op het dorpsplein gaan zitten waar het een gezellige boel was. Hier ontmoetten oud en jong elkaar. Met fiets, rolstoel, wandelstok, kinderwagens, alle leeftijden waren aanwezig. De kinderen speelden in het speeltuintje en de ouderen zaten gezellig bij elkaar te praten. Een lekker Italiaans ijsje gegeten, die hier trouwens maar € 2. koste. Daarna in de bar een biertje besteld. Het terras zat al vol dus moesten we binnen zitten Het was na 17.00 uur en de bar begon goed vol te lopen. Allemaal mannen die vanuit het werk hier eerst bij een drankje de dag komen doornemen. Op de bar stonden verschillende hapjes zoals broodjes met garnaal, proscciuto, bakjes met pinda's en chips. We dachten dat dit door de bezoekers was besteld totdat de bar dame met een grote bak chips naar ons tafeltje kwam en voor onze neus neerzette. Toen kwamen we tot de ontdekking dat dit standaard bij je drankje inzit. Super, zouden ze bij ons ook moeten doen! De bak chips was binnen een oogwenk leeg, onder het mom: 'we moeten toch het zout in ons lichaam bijvullen'. Nadat we bij de plaatselijke bakker geïnformeerd hadden hoe laat hij de volgende ochtend open zou gaan voor een vers brood, zijn we naar de supermarkt gegaan voor yoghurt en fruit. Daarna bij een pizzeria de lekkerste pizza ooit gegeten. De pizzabakker kwam uit Bangladesh. Hij kan het de Italianen voordoen!