...aan alles komt een eind.

28/9) Afgelopen zondag zijn we met de bus vanuit Santiago vertrokken naar Finisterra. Het was wel even wennen om in de bus te zitten en langs de weg de gele pijlen te passeren. Ook wel fijn want vandaag heeft de herfst ook hier zijn intrede gedaan en doet Galicië zijn naam eer aan. Als we in Finisterra aankomen spreekt ons een mevrouw aan bij het busstation en vraagt of we bij haar een kamer willen huren. We lopen met haar mee om eens te kijken of ze een mooie kamer voor ons heeft. We gaan met haar een grote vila binnen waar ze ons een mooie kamer aanbied, een grote zitkeuken, een wasmachine en een gezellig zitje met radio en t.v. En dit alles voor de prijs van 10.00 euro p.p.p.n. Nou, hier kunnen we het wel vier dagen volhouden om uit te rusten, uit te slapen en zorgen dat onze wallen onder de ogen weg zijn voordat we weer naar huis vertrekken. We doen inkopen bij de supermarkt en koken ons eigen potje. Even iets anders!
De volgende dag lopen we naar de kaap. Volgens de Spanjaarden is dit het einde van de wereld, althans dat dachten ze vroeger. Hopelijk zijn ze inmiddels ook slimmer geworden. De kaap van Finisterra wordt bezocht door elke pelgrim die hier komt. Het is traditie dat hier oude versleten broeken, t-shirts, sokken of zelfs wandelschoenen worden verbrand. Eingelijk is het nu verboden om nog vuur te stoken maar daar is ook weer een oplossing voor gevonden. Alle oude zooi wordt nu om een kruis gebonden dat hier staat of in een grote antenne gebonden.
De volgende dag lopen we via het strand weer een eind van de route omdat we verwachten dat Ruud en Nel vandaag zullen binnenlopen. Als we 1.5 uur gelopen hebben worden we overvallen door een hoosbui die ervoor zorgt dat we binnen no time tot op onze onderbroek doorweekt zijn. We draaien ons maar weer om en lopen snel terug naar ons pensionnetje en gaan onder de warme douche om weer op temperatuur te komen. Een half uurtje later krijg ik een sms binnen dat Ruud en Nel zijn aangekomen in Finisterra. Drijfnat vinden we hun op het terras van een bar met een kop koffie en een glas rum om op te warmen.
De volgende dag was het stralend weer en hebben we een strandwandeling gemaakt. Een groot wit strand aan de Atlantische oceaan en een mooi gebied om te wandelen. Het is vandaag de 26ste en Ruuds verjaardag. Ruuds wens voor zijn verjaardag was een mooie zonsondergang in de Atlantische oceaan en die wens is vervuld. Niet alleen voor hem maar ook voor ons. We hebben afgesproken die avond bij het plaatselijk café een verjaardagsborrel te drinken. Als we ´s avonds naar het café lopen horen we in het donker onze namen roepen. Als we het donkere gat inkijken zien we daar Lisa en Lena, de twee Duitse meiden. We zijn alle vier verrast elkaar hier op het eind toch nog te ontmoeten. Tot nu toe hadden we bijna iedereen van club ´Fernanda´ al ontmoet en afscheid van kunnen nemen. Alleen deze twee leuke meiden nog niet. Toen ze hoorden dat we op weg waren naar het café waar we met Ruud en Nel hadden afgesproken, zijn ze met ons meegegaan en hebben we die avond gezellig zitten borrelen.
De volgende dag zijn we weer met de bus terug gereisd naar Santiago, waar we vandaag de 28ste nog wat rondscharrelen en luisteren naar de muzikanten en andere kunstenaars die hier overal op straat staan. Zoals de vent die zich dubbelvouwd en achter een wandelwagentje gaat zitten. Je ziet dan een baby in de wandelwagen met een redelijk groot hoofd en een speen in zijn mond. Hij maakt allerlei babygeluiden en trekt zo de aandacht van de voorbijgangers. Soms maakt hij obscene bewegingen. Als Ron van mij een foto maakt met deze aparte baby, spuugt hij zijn speen uit de mond en begint heel hard te huilen. Ik moet de speen terug in zijn mond doen. Als ik dan wegloop wil hij dat ik hem nog een zoen geef. Mooi niet, ik geef hem een handzoen. Hij schreeuwd harder en wijst op zijn wang. Nou, goed dan! Op het moment ik hem een kus op zijn wang wil geven, draait hij snel zijn hoofd en drukt een zoen op mijn mond. Gatverdamme!! Dat was niet de bedoeling die viezerik. Maar misschien zou hij er langer van wakker liggen dan ik als hij wist dat hij zojuist een oma van zestig jaar een zoen op de mond heeft gegeven. Want toevallig weet ik dat hij een mooi jonge vent is!
Vanavond vertrekken we om 23.00 uur met het vliegtuig naar Barcelona. Nee, geen weekendje Barcelona maar een nacht. We wilden een terugvlucht boeken met Ryanair maar dat wilde maar niet lukken. Toen we op internet naar informatie zochten over Ryanair, bleek deze in Spanje uit de lucht te zijn gehaald. Aanvankelijk om veiligheidsoverwegingen. Later lazen we artikelen dat de Spaanse luchtvaart teveel schade van Ryanair ondervind omdat zij goedkopere vluchten aanbieden. Ook een manier om je concurent kapot te krijgen, gewoon geen landingsrechten meer geven. Dus bleef er voor ons niets anders over dan met een Spaanse maatschappij onze terugvlucht te boeken. Wel duurder dan Ryanair natuurlijk! En ook nog onhandig op de koop toe. We vliegen eerst naar Barcelona, daar zitten we de hele nacht te wachten op de aansluiting naar Amsterdam en hopelijk komen we daar dan morgenvroeg wel op tijd aan. Gaan we mijn moeder verrassen die morgen tachtig jaar word en nog niet weet dat we thuiskomen.