Lisboa - Águeda 303.9 km

29/8 ) Vandaag liep de route bijna helemaal door naaldbomen en eucalyptusbossen. Een geurige route dus. Om half twaalf kwamen we al in Fatima aan. Fatima is een bekende bedevaartplaats in Portugal en ik geloof ook bekend bij Katholieken elders. Het was er dan ook erg druk. Zoveel mensen hebben we de afgelopen dagen niet meer bij elkaar gezien. Aan het einde van een groot plein staat de basilliek. Maar je komt eerst nog langs een kapel en een soort van grote barbeque. Hier staan mensen in de rij om kaarsen te branden. De bedevaartgangers lopen af en aan met armen vol kaarsen in verschillende maten. Varierend van 20 cm. tot 2 meter lang en doorsnee 1 cm. tot 5 cm. Honder meter vóór de kapel ligt een marmer pad. Hier schuivelen mensen op hun knieën naar de kapel, soms ook nog een rozenkrans biddend. Op deze manier schijnen ze vergeving te krijgen voor hun zonden die ze in dit leven hebben begaan. De Portugeese mannen schijnen lieverdjes te zijn want daarvan heb ik er niet één op zijn knieën zien schuivelen. Rondom dit hele gebeuren lijkt het wel Valkenburg met al zijn souvenierwinkeltjes. En overal is het zelfde te koop. Rozenkransen, Mariabeelden, kruisen en dit ook in diverse afmetingen. Bij de kaarsenwinkels waren kaarsen te koop in de vorm van allerlei ledematen. Armen, benen en voeten. Waarschijnlijk voor mensen die een van deze lichaamsdelen verloren zijn. Met alle respect, maar ik begrijp niet dat mensen denken dat hun zonden worden vergeven door rozenkrans biddend, schuivelend op je knieën een bepaald parcours af te leggen. Ook lijkt het me niet waarschijnlijk dat je lichaamdeel weer aangroeit, door een kaars in de vorm van dit lichaamsdeel te branden. Maar misschien worden deze kaarsen wel met een andere reden verbrand dan wat ik denk. We hebben nog een Indonesische familie ontmoet die verbaasd waren hier mensen aan te treffen die hun landstaal spreken. Gezellig gepraat en natuurlijk moesten we volgens goed Indonesisch gebruik samen met hun op de foto. We hebben overnacht in een pelgrimshuis waar we een Fransman, zijn vrouw en een Portugeese dame hebben ontmoet. Zij lopen dezelfde route als wij en zullen we nog weleens tegenkomen.

30/8) We volgen nu alleen nog de gele pijlen. De blauwe pijlen naar Fatima wijzen nu de tegenovergestelde richting aan. Naar Fatima waren de pijlen goed aangegeven, maar met nu alleen de gele pijlen wordt het minder. Onderweg hadden we zojuist nog een gele pijl de juiste richting in zien wijzen, maar 20 meter verderop gaf de pijl de tegenovergestelde richting aan. Vreemd! De pijl was op een ronde cementen pot geschilderd. Na het gebruiken van onze logica en het visualiseren van dezelfde pot maar dan aan de overkant van de weg, bleek de pijl weer de juiste richting aan te geven. Conclusie, iemand had de pot van de linkerkant naar de rechterkant verhuisd. Grapje zeker! Gelukkig hebben we ook nog de zon. ´s Ochtends vroeg schijnt die even in je gezicht en daarna moet hij rechts van je staan. Op het moment dat de zon op je achterkant gaat schijnen zijn we meestal al op de plaats van bestemming.

31/8) Vandaag zou het weer een lange dag worden. En dat werd het ook en zwaar. 32.5 Km. bij 33 graden. Het eerste stuk ging snel en toen dachten we nog, hmmm....eitje! Mooi niet. Net over de helft gingen de pijlen de verkeerde kant op. Maar dat wisten we toen nog niet. We liepen al te lang met de zon schuin vóór ons en dat was niet goed. Ruud vroeg toen aan een boertje naar de juiste richting. Het klopte dat we verkeerd liepen. Deze pijlen waren van een oude route die niet meer in gebruik was. Dus terug! Na tien meter lopen kwam het boertje met zijn trekkertje achter ons aan. Wij de duim omhoog. Gelukkig stopte hij en wij klommen bij zijn vrouw achter in de bak. Het trekkertje haalde de bult omhoog nog net. Op het punt waar we de route weer konden oppakken liet hij ons er weer af. Er werd ons nog ´Bom viagem´ gewenst en na hun nagezwaaid te hebben konden we weer verder. En zoals bekend komt een ongeluk nooit alleen. Bij de brandweer konden we die avond niet slapen omdat zij een activiteit hadden. Dus nog een extra kilometertje erbij en na een hotelletje verderop gelopen, waarbij we de kortere route kozen door over de autoweg te lopen. We zijn even op bed gaan liggen en hadden afgesproken elkaar rond zeven uur weer in het restaurant te ontmoeten. Toen we beneden kwamen was er geen kip te bekennen en hebben we in afwachting van iemand de t.v. maar even aangezet. Het duurde wel lang voordat zich iemand liet zien en Ruud nam al eens een kijkje in de keuken. Hij kwam terug met de mededeling dat we in ieder geval geen honger hoefden te lijden want hij had wel iets eetbaars in de keuken gevonden. We konden ook zo achter de bar voor zelfbediening. Net toen we onszelf een wijntje wilden inschenken kwam er iemand langs die verbaasd keek dat de t.v. nog aanstond. Hij kwam binnen om die uit te zetten en schrok toen hij daar ook nog vier mensen tegenkwam. Hij maakte ons duidelijk dat er die avond niet gekookt werd. Na enig tegensputteren van ons, wat is dit nou voor een hotel, en we hebben geen zin om helemaal naar het dorp terug te lopen, belde hij iemand op. Hij hield de telefoon tegen Ron´s oor maar die gaf hem gauw door aan mij omdat hij zo doof is als een kwartel en er niets van kon maken. Aan de andere kant vroeg een vrouw aan mij of het goed was dat haar vader voor ons ging koken. Prima, dan kregen we in ieder geval iets te eten, wat maar ook. Haar vader was de man die ons had gevonden en die zou voor ons gaan koken. We kregen aardappels, bachelau, salade, olijven en een karaf wijn. Na de eenvoudige maar heerlijke maaltijd kregen we nog een toetje van verse ananas en toen konden we naar bed. Wij met zijn vieren helemaal alleen in dit hotel. Ik moest even aan ´The shining´denken.